روز شنبه روز خیلی بدی بود

روز شنبه روز خیلی بدی بود

روز بد بیاری همیشه بود

تا که من خودم رو ریشه کن کنم

توی دست خود من یه تیشه بود

روز یکشنبه تمام هوچیا

هرچی رو گرانبها کرده بودن

اعتراضی اگه بود باد هوا

سنگو بسته،سگو وا کرده بودن

مثل هر دوشنبه این دوشنبه هم

تو خیال و خواب و حیرونی گذشت

با خرافات و یه مشت توهّمات

خوشم از این که به نادونی گذشت

نشدم عاشق و این سه شنبه هم

دو تا عاشق نبودن سر قرار

زندگی خشک و بدون تازگی

زندگی نگو،بگو یه انتحار

روز چارشنبه خراب و ناامید

می کشم خسته به خونه تنمو

فرصتی نبود یه لحظه حس کنم

مثل روزای دیگه بودنمو

روز پنج شنبه تو بانک لعنتی

عمرمو تو صف لگدمال می کنم

چشم مردم همه اینور اونوره

خطّ اون چشمارو دنبال می کنم

صص87-86

خواهد آمد روزی

خواهد آمد روزی

که دگر در پی روزی ندوم

چون مگس

زیر پای همه کس له نشوم

خواهد آمد روزی

که منِ لاغر و بدبخت و ضعیف

یک شکم گنده شوم

صاحب شخصیتی عاقل و فرخنده شوَم

مردم ظاهربین

پیش پایم همگی پا بشوند

از برای کرنش

چاپلوسان همگی تا بشوند

خواهد آمد روزی

به منِ خالی از علم و سواد

با تملق همه گویند استاد

خواهد امد روزی

نکشم از غم و بدبختی آه

سر برج

زیر اقساط و بدهکاری ها

مثل دیوانه نخندم قاه قاه !

صص89-90

مَردکی در سالگرد مادرش

مَردکی در سالگرد مادرش

رفت زیر قرض و قوله بی شمار

گُل خرید و چاپ کرد اعلامیه

زد به دیوار و در و روی چنار

چونکه پردازید ! پول میوه را

شد دَمَر از پول خرما و خیار

بعد از آن سازید بزم سور را

تا ناهاری هم دَهد بر خلق زار

گفتمش ظاهر نمایی تا به کی

دست بردار از ریای آشکار

گفت :ـ بی مایه فطیر است ای پسر !

هیچ کس اینجا نیاید بی ناهار

الغرض آن مرد مادر مُرده بود

مثل مُرده توی قبرش در فشار

صفحه 92