دختر مشدی عباد

شنیدم مادری روزی برآشفت

در آن حالت به فرزندش چنین گفت

که « ای نزدیک سنّ پیرمردی

تو می خواهی که کی داماد گردی ؟

نه فکر زن گرفتن ، نه معاشی

عجب تو بچّه ای مشکل تراشی !

همیشه توی فکر چون و چندی

عزیز من ! تو خیلی بد پسندی !

چرا تو اینهمه وسواس داری

به این بیماری مُزمن دچاری ؟

فلانی را که گفتی اهل ناز است

دماغش گنده و قدّش دراز است !

یکی را گفته ای با خویش قهر است !

ولش کن بچّه ی پایین شهر است !

دگر را گفته ای از فرط چاقی

نمی گنجد میان هیچ اتاقی

فلان که دختر همسایه ماست

رها کردی که خیلی می خورد ماست !

بیا و جان من دیگر به یکبار

تو از این بچّه بودن دست بردار !

جناب آقای تحصیلکرده

مگر تو می کنی تخم دوزرده ؟

که می خواهی زنت بی عیب باشد ؟

زن بی عیب در دنیا نباشد !

ولیکن دختر خانم زیاد است

یکی هم دختر « مشدی عباد » است !

که خیلی هم نجیب و سر به زیر است

و توی کار ِ خانه مثل شیر است

اگر که مادرت را دوست داری

بیا و راهی ام کن خواستگاری

که دامادت کنم چون آب خوردن

مرو تو اینهمه شمران و جردن !

وگرنه با چنین مشکل تراشی

مجرّد تا تمام عمر باشی !!

صص59-60