توبه

ای آدم بی کلّه و بی مایه و بیمار
ای بد دل و بی خاصیت و بی رگ و بی عار

اندرز مرا خوب کن آویزه ی گوشت
بر خاطر بی خاطره ات حک کن و بسپار

ای خانه ی پوشالی ات از خشت و گل و سنگ
شادی نکن از سوختن خانه ی اغیار

دنیاست سگ هاری و مانند همه کس
یک روز تو را هم کند افگار و لت و پار

یک روز تو را هم بگزد مار زمانه
در زیر لحاف و سر سجّاده و بازار

از بددلی وبدرگی و جنگ و تنفر
پرهیز کن و توبه کن و دست نگه دار

زندگی

گاه تلخ است و گاه شیرین است
علت درد و رنج و تسکین است

جنّت اغنیاست هر جایش
دوزخ مردمان مسکین است

جاهلش غرق عیش و نوش و خوشی
عاقلش در عذاب و غمگین است

ظاهرش دلفریب و سردرگم
معنی اش سخت سست و سنگین است

کافرش مدّعی دینداری
مؤمنش تاجر است و بی دین است

پوچی اش نیست قابل اغماض
قابل شرح و بحث و تبیین است

هر کسی که نخورد گولش را
لایق آفرین و تحسین است

انتخابی و دلبخواهی نیست
زشت و زیباست، زندگی این است

نان

فکر و ذکر گرسنه نان باشد

نان اگرچه به نرخ جان باشد

وای بر دولتی که ارکانش

مبتنی بر بدی،چاخان باشد

بدتر از دوزخ است،جایی که

زندگی خارج از توان باشد

فقر جایی که قد علم بکند

مرگ در کوچه ها روان باشد

مشتری های او زیاد شوند

شیخ اگر صاحب دکان باشد

پیر و فرسوده می شویم امّا

جهلمان همچنان جوان باشد

گفت مردی که نکته سنجی او

حکم تا آخرالزّمان باشد،

بعد از این در ولایت ایران

که در آن زندگی گران باشد

انقلابی اگرکه رخ بدهد

انقلاب گرسنگان باشد

که من می شناسمش

آن سوی در خری است که من می شناسمش
لاتِ موقّری است که من می شناسمش 

خدمتگزار مردم بدبخت و تنگ دست 
لوطیّ و عَنتری است که من می شناسمش

یک مورد از زنان نکاح موّقتش 
منشی دفتری است که من می شناسمش 

با اینکه از نماز و خدا لاف می زند
بی دین و باوری است که من می شناسمش 

پاک است دست و دامن و ماتحت او ولی
دزد دلاوری است که من می شناسمش 

گرچه به اسب بودن خود فخر می کند
آن سوی در خری است که من می شناسمش

ای وطن

ای وطن ! پیر می فروش ات کو ؟
بانگ شادیّ و نوش نو ش ات کو ؟

شیریّ امّا اسیر کنج ففس
غرّش و یورش و خروشت کو ؟

مُثله و تکّه تکّه ات کردند
لب و بینیّ و چشم و گوش ات کو؟

نیست جز خار و خَس به دامانت
دشت های بنفشه پوشت کو ؟

ضایع،اسقاط کرده اند تو را
خدمات پس از فروش ات کو ؟