نثر طنز آمیز

چندی پیش یکی از مدرّسان  مدرسه تلویزیونی موقع تدریس درس علوم و فنون ادبی در معرّفی حکیم ملامحمّد فضولی شاعر پرآوازه قرن دهم، برای راحت الحلقوم کردن مطلب رو به دانش آموزانی که در زیر لحاف خرّ و پف می کردند با خوشمزگی و لبخندی ملیح  فرمودند :« بچّه های گلم می دونید چرا اسم این شاعر رو فضولی گذاشتند ؟ برای اینکه ایشان فضول اشعار صائب تبریزی بودند. یعنی صائب تبریزی هر چه به زبان فارسی گفته جناب فضولی ، فضولی کرده و اشعار این شاعر بزرگ را به زبان ترکی برگردانده است

(توضیح واضحات : همانگونه که می دانیم ملا محمّد فضولی متوفی 963 ه. ق و صائب تبریزی متولّد سال 1000 ه. ق  است .یعنی صائب تبریزی حدود 37 سال  بعد از ملا محمّد فضولی به دنیا آمده است) .

با دیدن این ویدئو، در راستای عقب نماندن از قافله و ادای دین ملّی در آموزش دادن به  جوانان و نوجوانان پُر شور و حال و در حال خرّ و پَف  این مرز و بوم پر گهر، اینجانب تصمیم گرفتم طی ّ تحقیقات مفصّل  بعضی از شاعران ایران زمین را با ذکر اسم شعری و دلایل انتخاب آن به دانش آموزان عزیز معرّفی کنم.

"سوزنی سمرقندی": 
شاعر معروف قرن ششم  و هجاگو. چون این شاعر تنها آمپول زن شهر و محلّه خودشان یعنی سمرقند بوده، بدین لقب نامیده شده.

"نظامی گنجه ای": 
شاعر قرن ششم و اهل گنجه. چون شغل ایشان آموزش نظامی دادن به سربازان شهر گنجه و ولایات آن بوده ، به همین سبب به نامِ نامیِ نظامی ملّقب شده است .

"خروس لاری" : 
اسم مستعار مرحوم ابوالقاسم حالت به دلیل افتادن بی مورد و فراوان به دنبال مرغ های محلّه به این اسم ملقّب شده

"سایه": 
نام شعری هوشنگ ابتهاج شاعر غزلسرای معاصر . به دلیل این که  ایشان همیشه در سایه زندگی کرده و در زیر سایه درختان شعر می سروده اند این اسم شعری را برای خودشان برگزیده اند.

"الف. بامداد" :
 تخلّص احمد شاملو شاعر و پژوهشگر نامی معاصر . چون ایشان سحر خیز بوده و به خوردن کره بامداد ( نوعی کره  خوشمزه) علاقه زیادی داشته این نام شعری خود را بامداد برگزیده اند .

"مُلّای روم": 
لقب مولانا جلال الدین بلخی به دلیل روضه خوانی در مساجد رومیان و فعّالیت های حوزوی و برون مرزی این عارف نامی و جان بر کف در بلاد کفر.

"خاموش": 
اسم شعری و تخلّص مولانا جلال الدّین بلخی به دلیل این که تلفن همراه ایشان همیشه خاموش بوده و چراغ خاموش به دیدار شمس تبریزی و معشوقه خود می شتافته است .

"سیف باخرزی": 
شاعر مشهور قرن هفتم . در داستان ها آمده باخرزی علاقه بسیار زیادی به تنهایی و زیستن  با الاغ ها داشته و از آدم ابوالبشر همیشه  گریزان بوده و به همین علّت باخرزی ( یعنی با خر زندگی کننده )  نامیده شده است.
شاعری در همین رابطه به ایشان گفته :

ای خردمند سیف باخرزی
بالله ار تو به ارزنی ارزی
کی تو با آدمی توانی زیست
چون تو را گفته اند با خر زی

"وحشی بافقی" : 
شاعر نامدار قرن دهم . به دلیل وحشی بازی در رانندگی و  ویراژ دادنهای پیاپی در خیابان ها و بیابانهای بافق ( شهری از توابع یزد ) به این لقب نامیده شده است .

"اهلی شیرازی": 
ادیب و شاعر پر آوازه قرن دهم . به دلیل علاقه زیاد به نگهداری از حیوانات اهلی و عضویت در انجمن حمایت از حیوانات به اهلی شیرازی معروف شده است .