فروشنده ها

روز گرسنگی خرمان را فروختیم

خودکار و شعر و دفترمان را فروختیم

خود ریختیم بر سر خود خاک و بعد از آن
آن خاک های بر سرمان را فروختیم

ساقی کثیف بود و شرابش تقلبی
نقل و بساط و ساغرمان را فروختیم

چادر نماز مادر و انگشتر پدر
پیژامه ی برادرمان را فروختیم

بودیم چون که امن ترین کشور جهان
با قفل و پنجره،درمان را فروختیم

هم کلیه ی خراب و دل و معده ی تقی
هم چشم هیز جعفرمان را فروختیم

چون فقر خیمه زد به سرای وجودمان
ایمان و روح و باورمان را فروختیم

چوب حراج بر همه چیز وطن زدیم
دریا و رود و بسترمان را فروختیم

سوداگران جنگ فروشیم و وقت جنگ
پوتین،فشنگ و سنگرمان را فروختیم

بودیم رو به موت و به ما وعده ای غذا
دادند و شام آخرمان را فروختیم

پهلو گرفته کشتی ما در کنار غم
چون خاطرات بندرمان را فروختیم

روزی هزاربار

با خاطرات دور ِتو روزی هزاربار

می میرم از مُرور تو روزی هزاربار

آن کوچه ام که باغم  بسیارمُرده است
درحسرت عبور تو روزی هزار بار

هی می رسم،نمی رسم و بازمی روم
برقله ی غرور تو روزی هزاربار

ازچشمهای قهوه ای ات حرف می زنم
از زلفهای بور تو روزی هزار بار

"ای ماهی ِ طلایی ِ مُرداب ِ خون من"
افتا ده ام به تور تو،روزی هزار بار

زاویه دید زیبا

ای دوست بیا به کوچه ام ماوا کن

یک پنجره رو به خانه ی ما واکن

چندیست ندیده ام به جز زشتی ها

تو زاویه ی دید مرا زیبا کن

ای دایما در یان ما

ای دائِماً در«یان»ِ ما؛همکار بی وجدانِ ما

قاچ گئت بیزه ساری نَیا،چون ییرتیلیب تنبانِ ما !!

ای چشمهایت چون پیشی؛سیندیرمیسان بیزدن دیشی !
آخر نه دن ائششک کیشی؛سن تشنه سن بر قانِ ما ؟!

گفتی:«برس بر دادِ ما؛عرشه چاتیب فریادِ ما 
هی قیشقیریر آروادِ ما؛زیرا سینیب قالخانِ ما»!!

قاش خودش برداشته؛خودرا«قادین»پنداشته ! 
چؤ دوشدو:«پستان کاشته؛آرواد اولوب؛اوغلانِ ما»!

زاهد سنی گؤردوم دونَن؛من در قوجاقِ؛«نسترن»!
بو ایشلری گَل گؤرمه سَن؛بادَه گئدر ایمانِ ما !

آیران ایچینده وارمگس،این را مگو با هیچ کس 
افتاده سوسکی چون عدس،یاخشی پیشیب در نانِ ما !

بیزلر یالانچی،اَیری اَل،مؤمن وَ لیکن مبتذل! 
مارا رها کن ای گؤزل،اولماز داها درمانِ ما !

ای کله ات همچون اینَک!پیش بینی ائتمه گل گئدک ! 
گردیم سبزه یا تَزَه ک!معلوم دئییل پایانِ ما!

رفته یوخاری نرخ ها،اؤلدوردو یاری نرخ ها
یاندیردی آری نرخ ها،بیر منطقه از رانِ ما !

گلدی اِس اِم اِس لَر مَنَه،بؤش خرمن اوستونده یئنه 
گیره دوشوب«خاور ننه»در کابین نیسانِ ما !

دوردی یوخودان «مش صفر»،می گفت گریان و دَمَر:
«ای دزد وجدان سیز نَبَر،یاسدیقیلان یؤرغانِ ما

بهاری بودن

ای که از عطر ِتَنَت سبزه و گُل می روید
 به من آموخت نگاه ِ تو بهاری بودن