نشستم نیامدی

در کوچه ی بهار نشستم نیامدی

با گل سر قرار نشستم نیامدی

من باغ شعر بودم و غرقِ شکوفه ها

هر لحظه هی به بار نشستم نیامدی

چون ایستگاه منتظر و خالی از قطار

هرشب در انتظار نشستم نیامدی

در چشم هایِ زخمی و خونینِ چارراه

در سینه ی غبار نشستم نیامدی

گفتی سرِ قرار بیا هشت و ربع و من

تا ساعتِ چهار نشستم نیامدی

رد می شدی از آن گذر و سالهایِ سال

گریان در آن گذار نشستم نیامدی

تو شاه بیتِ شعرِ منی،در کتابِ من

تا روزِ انتشار نشستم نیامدی