رستم و افراسیاب

چنین گفت رستم به افراسیاب

چو فردا برآید بلند آفتاب

بزن عینک و سوی میدان بیا
کولر بسته براسب و خندان بیا

رکود است وتوفان ودرد است و بس
به زابل فقط  ریزگرد است و بس

بیفتی به گه خوردن وهن وهن
شکستت دهد باد و توفان شن

هوای خوش و پاک و سالم مخواه
در اینجا شود روزگارت سیاه

شکستت دهد خاک و پنچرشوی
بداختری شوی،خاک بر سرشوی

نیازم دگرسوی شمشیردست
که بی شک دهد ریزگردت شکست

شجاع جوان،ای دل انگیزمرد
برآیی  گرازعهده ی ریز گرد،

تو را دزد زنجیره ای می کنم
یکی بنگی و شیره ای می کنم

کنم  پهن از بهر تو،تور را
دهم دست تو گرز وافور را

شوی خسته ازجنگ و نیرنگ من
برو سوی توران میا جنگ من