روباه شرور

روبَهکی بود شرور و جَلَب

دست کج و هیز و دَله، بوالعَجَب

تیز و دو دَم ناخن چون تیشه اش
دزدیِ انگور شده پیشه اش

مفت خوری کرده،هیولا شده
مثل فلان واعظ و ملّا شده

شخم زده بوته و هر باغ را
کرده پُر از خوف و خطر باغ را

خسته شده نوکر و ارباب از او
مَردمِ دِه شاکی و در تاب از او

مشورتی کرده در آن سرزمین
خلق گشادند به روبَه کمین 

تا که به لطف و هنرخاص و عام
شب شد و روباه درآمد به دام

از همه قشری به هم آمیختند
مردم ده بر سرِ او ریختند

بر سر او گوجه زدند و خیار
باز شد از  پیش و پسش صد شیار

یک نفر آمد دُمِ او را برید
شخص دگر تار سبیلش کشید

هر نفری رفت به نزدیک او
زد لگدی بر دهن و خیک او

گفت به آن جمعیت ارباب ده
بر همگی پشت هم احسنت و زه

از جگرش آه بر آورده اید
خشتک روباه در آورده اید

ای دَمِتان گرم! یلانِ وطن
دست بدارید و دهیدش به من

می بَرَمش باغ عذابش کنم
سیخ زنم سُرخ و کبابش کنم

می زنمش کارخرابی کُنَد
توبه ی سرسخت و حسابی کند

داخل نو کیسه ای انداختش
ُبرد به باغی و نکو ساختش

روبهک تیز و چنان اژدها
گفت به ارباب رها کن مرا

از منِ بیچاره مکن موی و پوست
رشوه ای از من بستانی نکوست

هست پس از این همه وقت ای فلان
باغ تو و جوجه ی تو در امان

چونکه شنید این سخنش باغبان
گفت قبول است و تویی جان جان

خیز و برو جای دگر خوش بچَر
مرغ و دوتا جوجه ی ما را نبَر

ای که رها گشته ای از تورِ من
نیز مَرو جانبِ انگورِ من

دست به آنجای دلش کرد و رفت
داخل آن باغ ولش کرد و رفت

سودنگر،عافیت اندیش بود
در طلب منفعت خویش بود

بود غلط، نیز خطا راه او
همدم روباه و هواخواه او

عاشق پُرکردنِ جیب تهی
دزد و فلان جاش کثیف و گُهی

دزد اگر محکمه داری کند
راه زند، عزم سواری کند

دزد اگر حکم و ریاست کند
محکمه را غرقِ نجاست کند

چونکه خیانت کند ارباب ده
باب شَوَد دزدی و جرم و بِزه

راستی از سوی بزرگان رواست
از دله دزدان نتوان راست خواست

حافظ هر شخص و نگهبان او
هست فقط پاکی وجدان او