اندوه کم و عیش فراوان می شداعجاز و بهار در زمستان می شدای دوست اگر که عشق من رنگی داشتدنیای سیاه رنگ باران می شد
در پی شادی و آزادی و اعجاز نباشدر هوای وطنی که قفس استفکر پرواز نباش